չխոսքան

Հայերեն

վանկեր՝ չ(ը)•խոս•քան 

  1. ըստ հին սովորության՝ ամուսնու ծնողների և ավագ ազգականների հետ չխոսող (հարս), հարսնություն անող կամ առհասարակ մեծերի ներկայությամբ կամ նրանց հետ չխոսող կին կամ աղջիկ ◆ Սանամերը մեծ կնիկ էր, քավորմորիցը փախչում չէր, համա չխոսքան էր, էկավ ձեռը պաչեց: (Պերճ Պռոշյան) ◆ Մեր հարգևոր չխոսքան հարսն ու աղջկեքը, թե ուրիշ վախտ տեսնեին հարսնախպորը, շվաքիցը էլ կկորչեին: (Պերճ Պռոշյան)
  2. սակավախոս, քչախոս ◆ Չխոսքան տղա ա: Սահակ Ամատունի

Արտահայտություններ

  1. ծակ քթալով չխոսքան - իբրև թե չի խոսում, բայց նրա բարձր հնչումից ամեն բան կարելի է հասկանալ ◆ Հիմի մի հարսը չես գտնիլ, որ չխոսքանություն գիտենա, էլածներն էլ՝ ծակ քթալով: (Պերճ Պռոշյան)

շարունակել․․․