Հայերեն

  • ՄՀԱ՝ [ɑnbun χɔnɑɾˈhum]

Ստուգաբանություն խմբագրել

Բացատրություն

  1. (լեզվբ․) խոնարհման տիպ, երբ հիմքերը կազմվում են առանց արմատի և խոնարհման վերջավորությունների միջև միջանկյալ բնակազմիչ տարրերի (բնակազմիչ ձայնավոր, ձևույթ, ածանց)

Հոմանիշներ խմբագրել

Աղբյուրներ խմբագրել

  • Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։