բարեհամբավ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑɾɛhɑmˈbɑv]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ բարեհամբաւ
վանկեր՝ բա•րե•համ•բավ
Ստուգաբանություն խմբագրել
Ածական
- լավ համբավ, հռչակ ունեցող, բարի անվան տեր ◆ Կարգածն ասավ — ես եմ միշտ բարեհամբավ։ (Ջիվանի)
- բարին համբավող, հռչակող, գովող
Հոմանիշներ խմբագրել
- բարեհռչակ, բարիանուն, համբավավոր, անվանի, անվանավոր, բարեփառ (բարի համբավ վայելող, ունեցող)
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։