բարձունք
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑɾt͡sʰuŋkʰ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բար•ձունք
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- (երկրբ․) երկրակեղևի տեղամասի մակերևույթ, որը շրջապատող տարածքից բարձր է պայմանականորեն ավելի քան 200 մ
- բարձրադիր տեղ, բարձրություն, վայր ◆ Նրա կենարար ճառագայթները ոսկեզօծեցին ափնածիր լեռները, Սևանա բարձունքն ու ժայռերը։ (Մուրացան)
- սար, լեռ, բլուր ◆ Բարձր է հնոց աշխարքն հայոց ու Մասիսը Երկնագետ։ Իմ խոր հոգին էն բարձունքին խոսք են բացել նրա հետ։ Հովհաննես Թումանյան
- ամենաբարձր տեղը, գագաթ, տեղ (լեռան, ալիքի և ալյն)
- երկրից շատ վերև, բարձր որևէ տեղ, կետ, բարձրություն, մթնոլորտի վերին շերտերը
- բարձրություն, բարձր դիրք, պաշտոն, մակարդակ, աստիճան (փխբ․)
- երկինք (հնց․)
- հաջողություն, գործի, ստեղծագործության վերելք ◆ Եվ բարձունքներ ես դու ունեցել, և անկումներ ես ունեցել հար։ Եղիշե Չարենց (փխբ․)
Հոմանիշներ խմբագրել
- բարձրություն, դարավանդ (երկրի մակերևույթից ոչ այնքան բարձրադիր հատված, բարձրադիր տեղ)
- բլուր սար (երկրի մակերեսից բարձր տեղ)
- գագաթ, կատար (որևէ բանի ամենաբարձր տեղ)
- տե՛ս բարձրույթ
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Հողմիկ Սարգսյան, Ռուզաննա Սարգսյան, Երկրաբանական տերմինների եռալեզու հանրագիտական բառարան, Երևան, «Զանգակ», 2014 — 672 էջ։