բարձրանուն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑɾd͡zɾɑˈnun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բարձ•րա•նուն
Ստուգաբանություն խմբագրել
Ածական
- բարձր, հռչակված անուն ունեցող, մեծանուն, վեհանուն, բարձր անուն ունեցող ◆ Երբ նայում եմ նահապետին Արարատ, որ կանգնած է՝ նորից բարձր ու բարձրանուն։ Սիլվա Կապուտիկյան
Հոմանիշներ խմբագրել
- տե՛ս մեծահռչակ
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։