թքել
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [tʰkʰɛl]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ թ(ը)•քել
Ստուգաբանություն խմբագրել
Բայ
- բերանից թուքը դուրս նետել՝ թափել ◆ Մին էլ էն տեսա կում արավ եւ մարդի պես երեսիս մի մեծ թքեց: Հովհաննես Թումանյան ◆ Գրիշան հոյհոյեց քրոջը, անգամ թքեց երեսին և հեռացավ։ (Շիրվանզադե)
- (փխբ․) բերանում եղած հեղուկը դուրս թափել ◆ Հանաքներ ենք անում, նա էլ մեզ հետ…գունդ-գունդ արյուն թքելով: Հովհաննես Թումանյան
- (փխբ․) դուրս վիժել, դուրս մղել, ցայտեցնել, ժայթքել ◆ Իսկ խոժոռադեմ ալևոր հերը սկսավ փրփրած թքել, անիծել։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Թքել եմ և քեզ և քո պսակին, երկրպագում եմ փողի քսակին։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Թքել եմ ձեր միլիոնների վրա։ (Շիրվանզադե)
- (փխբ․) մեկի երեսին թքել՝ իրոք կամ փոխաբերաբար, նախատել, անպատվել ◆ Փրփուր է թքում անզուսպ երախով, թքում ու զարկում ժեռուտ ափերին։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Դժնե <<ոչ>>-դ թքիր ինձի անտարբեր, ես այն օչեն կը տառապիմ տարուբեր։ (Միսաք Մեծարենց)
- (փխբ․) արհամարհանքով՝ անարգանքով մերժել ◆ Ես տղամարդ եմ, իմ թքածը չեմ լիզի։ (Րաֆֆի)
- (փխբ․) արհամարհանքով հրաժարվել՝ ձեռք քաշել
Հոմանիշներ խմբագրել
- տե՛ս ժայթքեցնել, ցայտեցնել
- տե՛ս անպատվել
- տե՛ս հրաժարվել
Արտահայտություններ խմբագրել
- թքես՝ գետին չի ընկնի- սաստիկ ցուրտ է
- թքում ես երեսին, ասում է անձրև է գալիս- անամոթ է, պատկառանք չունի
- վրան չեմ էլ թքի- բոլորովին արհամարհում եմ
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։