(խսկց․) Աստված՝ բախտն իր բարեհաճությունից զրկել (որպես պատիժ) ◆ Աստված խռովել է մեր գլխին, չարը չորս կողմներս բռնել է։ Աշոտ Հովհաննիսյան◆ Քու հերը մեռավ, Աստված խըռովեց, / Մըսրա թագավոր զորքեր ժողովեց, / Եկավ, մեր երկրի քարուքանդ արավ։ Հովհաննես Թումանյան◆ Աստուձ շատ վուխտ է՝ խռով է կացի իմ գլխին, էլ ինչ օղորմած է։ ◆ Էն ա, ըտհենց բաներ եք անում, ինչ երկինքը գլխներիդ խռով ա կացել, որ պուտ անձրև էլա կաթում չի։ Մաթևոս Դարբինյան
մոլորվել ◆ Դիվան դատաստան չկա, ու թե Աստված գլխիդ խռով կացավ, դարդակ ձեռով գնացիր, իմացի՛, որ վերջին օրդ ա։ (Պերճ Պռոշյան)
