սուրբ գո

Հայերեն

Աղթամարի Սուրբ Խաչ եկեղեցի

Դասական ուղղագրութեամբ՝ սուրբ

Ստուգաբանություն

Բնիկ հնդեվրոպական *k՛ubro- արմատից. հմմտ. հին հնդկերեն çubhrá- «փայլուն, պայծառ, գեղեցիկ»։

Ածական

  1. (կրոն․) աստվածային շնորհով՝ հատկությամբ օժտված
  2. գործածվում է որպես մակդիր այն բառերի, որոնք ցույց են տալիս կրոնական՝ պաշտամունքային առարկաներ ու վայրեր
  3. քրիստոնեական դավանանքի մեջ՝ կյանքը աստծուն ու եկեղեցուն ծառայեցնելով անցկացրած և մահվանից հետո հավատացյալների հովանավորը ճանաչված
  4. առաքինի, կրոնական տեսակետից անբասիր, բարեպաշտ
  5. հերոսական գործերով՝ գործունեությամբ ժողովրդի (եկեղեցու) բացարձակ ճանաչման հասած և սրբերի շարքին դասված
  6. կրոնական-եկեղեցական գործունեությամբ եկեղեցու կողմից սուրբ համարված՝ սրբերի շարքին դասված
  7. նվիրական, սրբազան, վես, վսեմ ◆ Այսքան գարշելի գործերի շարքում ես անկեղծ ու սուրբ մի բան տեսա միայն: Հովհաննես Թումանյան ◆ Ինչ ես ուզում մեր սուրբ հողից (Ավետիք Իսահակյան)
  8. անարատ, անբասիր, մաքուր, անբիծ ◆ Ռամկի սուրբ... գործ՝ վաստակ: (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Այս օրերում չարությամբ լցված, քեզ, սուրբ մանկություն, հիշում եմ: Հովհաննես Թումանյան
  9. բարոյական, բարձր հատկություններով օժտված, առաքինի, ազնիվ

շարունակել․․․