Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ազ•նա•ուր

Ստուգաբանություն

(հին) (գվռ․)

ազնվական ծագում ունեցող անձ
(փխբ․) հսկա՝ քաջ՝ կտրիճ՝ ուժեղ մարդ ◆ Էդ Սանասար ու Բաղդասար եղբայրները աժդահա՝ մարդիկ հո չեն, ազնավուր են, զորքը նրանց ի՞նչ կանի։ (Մկրտիչ Խերանյան)
հեքիաթներում՝ քաջք, երևակայական էակ

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։