ալևլկուք

Հայերեն բարբառային բառ

ալևլկուք 1

վանկեր՝ ա•լև•լ(ը)•կուք 

1. Պոլիս, Կարին, Տարենտե, Քղի՝ պչրանք, սեթևեթանք
2. պչրվող, կոտորատվող ◆ Վայրկյան մը չէր կասկածել... այս էրիկներեն զատվող կիներուն, այս երիտասարդ ազգականներում ալևլուկ բարքերուն վրա։ (Գրիգոր Զոհրապ)
3. Քղի՝ խենթուկ ◆ Ալևլուկ մարդ։

Արտահայտություններ

1. ալևլուկ գալ, հաճոյանալ, սեթևեթել ◆ Գարանը ալևլուկ քուքա։ (Ձեռագիր)

ալևլուք 2

1. Պոլիս, Խարբերդ, Տարենտե՝ իրարանցում, բորբոքում

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։