Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ա•կ(ը)ռ•կել 

Ստուգաբանություն խմբագրել

Բայ

  1. Նոր Բայազետ, Վան, Մուշ, Շատախ՝ մի բանի դեմ առնելով կամ մեջը խրվելով՝ լռվել ◆ Նա… ակռկեց փշալարին, շալվարը պատռեց։ (Նաիրի Զարյան) ◆ Իր ծամերից երկու փունջ ակռկավ բերդի ծերին ու մինչև էսօր վառված գերանի պես կերևան։ Խաչիկ Դաշտենց
  2. Վան՝ (փխբ․) կպչել, պոկ չգալ, կառչել ◆ Ակռկել է օձիքես։ (Հրաչյա Աճառյան)
  3. Վան՝ կուլ չգնալ, բկին կանգնել ◆ Շատ պարև խորած կոտ Արամին, ասա ինոր սկուն տաճկցար, որ Սուրփ Աստըվածն էլ մոռցար, ինոր կերած խացն ակռկի իր պյոկ, էլ պան չեմ ասե։ ԱՏՍ

Հոմանիշներ խմբագրել

  1. (ժղ․) լռվել
  2. կառչել, կպչել, փակչել, ասռել (գվռ․), դեմ առնել, դեմ ընկնել, ատամներով բռնել

Արտահայտություններ խմբագրել

Թարգմանություններ խմբագրել

Աղբյուրներ խմբագրել