Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ամաչկոտութիւն

վանկեր՝ ա•մաչ•կո•տութ•յուն

Կազմություն

Արմատ՝ ամաչ, վերջածանցներ՝ -կոտ -ություն:

ամաչկոտ լինելը, անձի բնավորության այն գիծը, որը վարքում դրսևորվում է մեկուսանալու հակմամբ, իր հնարավորություններն ու գիտելիքները չդրսևորելու փաստով ◆ Իզուր հիվանդանոց չզանգահարեցի, ավելորդ ամաչկոտություն: (Բոգդան Վերդյան)
ամաչկոտի վարքագիծ, արարք

ամոթխածություն, ամոթահարություն, ամոթ, (արևմտհ․) խպտոտություն, խիպ, այպ, ամոթի ջուր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ timidity, diffidence գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ стыидливость (ru) ‎(styidlivostʹ), застенчивость (ru) ‎(zastenčivostʹ), конфузливость (ru) ‎(konfuzlivostʹ) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Ա․ Ա․ Նալչաջյան, Հոգեբանական բառարան («Լույս» հրատարակչություն), Երևան, 1984 — 240 էջ։