Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ամբաստանել

վանկեր՝ ամ•բաս•տա•նել 

Կազմություն խմբագրել

Արմատ՝ ամբաստան, վերջածանց՝ -ել:

Բայ

  1. դատարանում մեկի վրա որևէ հանցանք բարդել, մեկին մեղադրել ◆ Կարելի՞ է առանց ստուգելու ամբաստանել: (Վահան Թոթովենց)
  2. հրապարակով մեկին հանցանք վերագրել
  3. մեկի դեմ գրավոր կամ բանավոր բողոքել ◆ Բարձրագույն դասու ուսանողք հավաքաբար բողոքագիր մը մատուցած էին հայկաբանության ուսուցչին դեմ, զոր կամբաստանեին իբր անգետ հայ լեզվին։ Տիգրան Կամսարական ◆ (Նա) չի հասկանում իրեն, ամբաստանում է, անպատվում՝ անհարկի, սուրսայր խոսքերով։ (Բոգդան Վերդյան)
  4. (իրավ․) ցուցմունք տալ դատարանում՝ դատի չենթարկված անձերի մասին, իբրև իր հանցակիցների, հանցակցության մեջ մեկին մեղադրել

Հոմանիշներ խմբագրել

  1. մեղադրել (իրավ․)
  2. զրպարտել, չարախոսել, չարաբանել, բանսարկել, ավանարկել, վատաբանել, հերյուրել, (փխբ․)` սևացնել, մրոտել, սևել, (ժղ․)` ճակատը մուր քսել, մուր քսել, հոգուն մեղք անել, գլխին կեղտաջուր ածել, գլխին կեղտաջուր լցնել, արյան հաց բրդել, արյունը քսել մեկ դռանը (ժղ․), գլխին գործ փաթաթել

Աղբյուրներ խմբագրել