Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ամբաստանիչ

վանկեր՝ ամ•բաս•տա•նիչ

Կազմություն

Արմատ՝ ամբաստան, վերջածանց՝ -իչ:

ամբաստանող, մեղադրող ◆ Եվ ասոնց ամենուն վրա պատժական օրենքի հոդվածին կտրուկ տրամադրությունը, որուն կ'ակնարկե ամբաստանիչ ատյանին տեղեկագիրը։ (Գրիգոր Զոհրապ)
զրպարտիչ

մեղադրող, մեղադրիչ
զրպարտիչ, բանսարկու, նենգարկու, չարախոս, անվանարկիչ, քսու, (հնց․)՝ քսմուս, փասքուս, շոգմոգ, որոմնացան, զրպարտ, մատերիալիստ (խսկց․), (գվռ․)՝ մուրծրար, մուրմոխիր, մուրուջուր, մուրբերան, (ժղ․)՝ սատանի բուրվառ, մրոտ պտուկ, մուր թոթվող

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։