Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ամբարիշտ

վանկեր՝ ամ•բա•րիշտ

Ստուգաբանություն խմբագրել

Կազմված է ան- ժխտականով՝ իրանականից փոխառյալ պարիշտ ձևից՝ ն-ի և պ-ի հետագա առնմանական փոփոխությամբ։

(կրոն․) պաշտամունք՝ կրոն չունեցող, անհավատ, անաստված ◆ (Դանիելը) թույլ չի տվել ամբարիշտ շինականներին բերել վանք։ Ստեփան Զորյան
անօրենին հատուկ, անգութ, դաժան, վայրագ ◆ Թող քո լացով չուրախանա քո թշնամին ամբարիշտ: Հովհաննես Թումանյան
Արարատյան՝ անբարեհամբույր, անհաշտ, կռվասեր ◆ Առհասարակ նա շատ ամբարիշտ բնություն ունի։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Նա շատ ամբարիշտ բնություն ունի։ (Ձեռագիր)

անհավատ, անաստված, անկրոն, անդավանանք, (հնց․)՝ անդեն, անթլփատ, դժպարիշտ
տե՛ս դաժան
անհաշտ, անմիաբան, անհամերաշխ, անհամաձայն, (հնց․)՝ անդաշն, անմիաձայն, երկպառակ (հզվդ․)

Բաղադրյալ բառեր
ամբարիշտություն ամբարշտաբար ամբարշտանալ ամբարշտել ամբարշտություն

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ impious գերմաներեն՝ դանիերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ безбожный (ru) ‎(bezbožnyj), жестокий (ru) ‎(žestokij), злой (ru) ‎(zloj), неуживчивый (ru) ‎(neuživčivyj), сварливый (ru) ‎(svarlivyj) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։