Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ անաստված

վանկեր՝ ան•աս•տը•ված

Ստուգաբանություն խմբագրել

աստծու գոյությունը չընդունող, ոչ հավատացյալ։ ◆ Ես կուզեմ լինել անսահման ազատ այլև անաստված։ (Ավետիք Իսահակյան)
անխիղճ, անգութ։ ◆ Աղջի՛, անաստված, նստի՛ր վրանում։ Հովհաննես Թումանյան
(հնց․) Այլ ոչ քրիստոնեական աստծուն դավանող։
հակակրոնական ընկերության անդամ։

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ godless գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ Безбожник (ru) ‎(Bezbožnik), атеист (ru) ‎(ateist) վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։