աշխարհակալություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [ɑʃχɑɾhɑkɑlutʰˈjun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ աշ•խար•հա•կա•լութ•յուն
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- աշխարհակալ լինելը
- պետություն, որի մեջ մտնում են շատ երկրներ, մեծ տերություն ◆ 636 թվից սկսած հանդես եկավ արաբական աշխարհակալությունը: (Հակոբ Մանանդյան)
- աշխարհակալելը
- նվաճողական քաղաքականություն, նվաճողականություն ◆ Իսկ Պետրոս Մեծը... գտավ հայերի մեջ բոլոր այն հատկությունները, որ կարող էին նպաստել նրան աշխարհակալությունները դեպի արևելք տարածելու։ (Րաֆֆի)
Հոմանիշներ խմբագրել
- կայսրություն
- տիրակալություն
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։