Հայերեն

վանկեր՝ ա•ու•րա

Բառակազմություն

‹аура ‹հուն. aura քամու փչելը

(նորբ․) մարդուն շրջապատող էներգետիկ դաշտ։ ◆ Կաստանեդան Ֆեդերիկո Ֆելլինիին ասաց, որ իր աուրան կարգին է և հիանալիորեն համընկնում է նրա աուրային։ Հովհաննես Հովհաննիսյան
միստիկական և կրոնական ուսմունքներում՝ լույս, որ ճառագում է աստվածային էակներից և սրբերից. պատկերվում է լուսապսալի տեսքով։
պարահոգեբանության մեջ՝ հատուկ դաշտ, որը ստեղծվում է կենսաբանական օրգանիզմների կամ օրգանիզմների խմբակցությունների կողմից;
էպիլեպտիկ, միգրենի ևն նոպաներին նախորդող տեսողական, լսողական ևն հուզական և այլ կարգի զգացողություններ ու ապրումներ։

Թարգմանություն

Սեդա Էլոյան, Արդի հայերենի նորաբանությունների բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «Հայաստան», 2002 — 492 էջ։