(խսկց․)(վիրավոր․) խստորեն պատժել, վրեժխնդիր լինել ◆ Էդ ա, որ Աստված էլ գլխին բարկացավ, աչքը հանեց, է։ (Պերճ Պռոշյան)◆ -Ա՛յ,- ասում եմ,- աչքդ էլ են հանելո՜ւ: Շատ էլ լավ կանեն։ Ստեփան Զորյան◆ -Շատ լավ էլ է արի, աճկտ էլ է հանի։ Գաբրիել Սունդուկյան◆ «Ա՛րջ... ես քեզ ցույց կտամ. աչքե՛րդ կհանեմ»։ (Ձեռագիր)◆ Որտե՞ղ էիր։ ...Հին ջաղացում, ճահճի փորում, / Աչքերդ էի բրում, փորում։ Դերենիկ Դեմիրճյան
հախից գալ ◆ Դու էլ քիթդ թափ տաս ու ասես՝ աչքն էլ հանեցիր, նա ի՞նչ իմ մարդացու արժան տղա էր։ (Պերճ Պռոշյան)
մի բան ի հեճուկս մեկին անել ◆ Բան է, թե որ չըտա սիրով, / Աչքը հանիր՝ խըլիր զոռով։ Հովհաննես Թումանյան◆ –Ինձ տեսնո՞մ ես, ա՛յ, ես կվարեմ, ու Վանո բեգի աչքն էլ քոնի հետ կհանեմ ու կվարեմ։ Մաթևոս Դարբինյան◆ –Սովորիր, որ թշնամուդ աչքը հանես, որ ապրես, թե չէ քեզ էլ կտրորեն մեզ պես։ Ստեփան Զորյան◆ –Վե՞րջը․․․ պեչատե՞ց։ –Աչքն էլ չհանեցի։ (Ակսել Բակունց)◆ Իսկ Փարսադանը նրա ջգրու երեկոյան քեֆ է կազմակերպում, «դուշմանի աչքի լիսը հանելու համար»։ Մաթևոս Դարբինյան◆ -Շատ լավ ա անում, որ ծախս ա քցում, չուզողի աչքն էլ ա հանում։ (Պերճ Պռոշյան)
((արևմտհ․)(հզվդ․)՝ հոնքը հանել) դեմուդեմ հակառակ՝ չարությամբ գործել ◆ -Ես որ կամ, քու քննիչ եմ, քու աչքը հանողը(Խաժակ Գյուլնազարյան)◆ -Հրացանդ կխլեմ, ասում է, աչքդ կհանեմ՝ մինչև մահդ քեզ որսի կարոտ կթողնեմ։ (Վախթանգ Անանյան)◆ «Աչքդ բաց», ըսած էին իրեն անշուշտ յուր վարպետներ, ի՜նչ փույթ «ուրիշի աչքն հանելով»։ Տիգրան Կամսարական◆ -Էդ ու՞ր ես գնում, աղջի՛։ -Գնում եմ աչքիդ լիսը հանողի կուշտը։ Մաթևոս Դարբինյան◆ Ու զարմանալի չէ որ այն ատեն մանավանդ զորաշարժի ենթարկվեին մեր ներքին թշնամիները, մեր եղերահալած բնազդները ու ատիկա՝ ազգը սիրելով, շատ սիրելուն՝ անոր հոնքը հանելով: Հակոբ Օշական
մեծ վնասներ հասցնել ◆ Ընկերը ընկերոջ աչքն է երազում հանել, բարեկամի արյունն է տենչում խմել։ Պերճ Զեյթունցյան◆ -Կորի՛ր... Աչքդ հանել եմ։ ◆ -Բայց ինչո՞ւ. քանի մը ոսկին ա՞չք կը հանե: Գևորգ Աճեմյան◆ Էվել հացը աչք չի հաներ: Արամ Ղանալանյան
(փխբ․) խաբեությամբ, ճարպկությամբ և այլնի հարված կամ վնաս հասցնել ◆ Աչքդ հանեց, այնպես տարավ... այդ ժամացույցը մերն է։ (Րաֆֆի)◆ -Մըսրա թագաոր մեր ի՜նչն է տանում... Մըսրա թագավոր քու աչքն է հանում։ Հովհաննես Թումանյան◆ Ջեր [«սկզբում»] աճկս հանում ինք, մարդուս խլեցիր։ Գաբրիել Սունդուկյան◆ Մեկ մեկու աճկը հանում ինք, մեկ մեկու տակը հուր ինք փորում։ Գաբրիել Սունդուկյան
տանջել ◆ Բավ է ինձ այրե կրակի նման, / Բավ է մենությամբ իմ աչքն էլ հանի: Հովհաննես Շիրազ
նախանձ հարուցել ◆ Միայն լվացքի ու խոհանոցի հոտերով բուրող... կինը... դրսում ուրիշի աչքն է հանում, իսկ տանը՝ տիրոջ։ Եր ◆ Քե՛փ արա, քե՛փ արա, փեփել, ու դուշմնի ա՜ճկը հանե: Գաբրիել Սունդուկյան
