առադրություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [ɑrɑdɾutʰˈjun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ա•ռադ•րութ•յուն
Ստուգաբանություն խմբագրել
- (լեզվբ․) նախադասության անդամների կամ բառակապակցության բաղադրիչ բառերի ստորադասական շարահյուսական կապի ձևերից մեկը, երբ մի բառի կախվածությունը մյուսից չի արտահայտվում բառաձևով, այ՝ տեղով, իմաստով, դրսեվորված քերականական հարաբերության ոչ ինքնուրյուն բնույթով
Հայերեն
Հոմանիշներ խմբագրել
- առդրություն, վերադրություն, հարում, հարադրում, հարադրություն, ներունակություն
Արտահայտություններ խմբագրել
Բաղադրյալ բառեր | |
Թարգմանություն
|
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։