առաջնորդություն
Հայերեն
Գոյական
վանկեր՝ ա·ռաջ·նոր·դու·թյուն
- առաջնորդելը
- առաջնորդ լինելը
- առաջնորդի դիրքը, պաշտոնը, կոչումը
- (բրվք․) այս եզրույթը նշանակում է անձանց անհատական հատկանիշների և վարքագծի համակցություն, ովքեր առաջնորդում են այլ անձանց՝ օգտագործելով պաշտոնական և ոչ պաշտոնական լիազորությունը կամ անձնական ազդեցությունը
- (մռկ․) առանցքային կոմպետենցիա, որը դրսևորվում է անհատների և խմբերի վրա արդյունավետորեն ազդելու ունակությամբ՝ նրանց խթանելով աշխատել խմբային նպատակներին հասնելու համար
Հոմանիշներ
խմբագրել- ղեկավարություն, գլխավորություն, պարագլխություն, ռահվիրայություն
- կարապետություն (հնց․)
- ձեռբածություն (հզվդ․)
- հովվապետություն, հովվություն (հոգևոր)
Արտահայտություններ
խմբագրել| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Հարություն Ալեքսանյան, Ելեն Գոլդբերգ, Բարեվարքության եզրույթների բառարան, Երևան, «Էդիթ Պրինտ», 2016 — 128 էջ։
- Մ․Մ․ Ռոզենտալի, ՄՌ կառավարման բացատրական բառարան (Կասկադ Քնսալթընս), Երևան, 2012 — 68 էջ։