Հայերեն դարձվածք
- (ժղ․) անթիվ-անհամար ◆ Աստղերուն թիվովը զավակներ ունեի, ծովի ավազներուն համրանքով թոռներու ու թոռնուհիներու շարքեր մը մեծցուցի այս ծունկերուս վրա։ (Թլկատինցի) ◆ Եվ կ'երդնունք քեզ, ընկե՛ր, կ'երդնունք որ այսօր / մինչ հազար՝ վաղն աստղերու չափ պիտ' ըլլանք։ (Դանիել Վարուժան) ◆ - Կնի՛կ, ա՛յ կնիկ, թե որ բախտ ունենամ՝ մեծ մարդ կդառնամ ու էս աստղերի համրանքի չափ ոսկի կունենամ։ (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Ասաց, քըշե՛ց, գնաց Մըսրա Մելիքի դեմ. / Տեսավ՝ երկնուց աստղին հաշի՛վ կար, / Էնոնց վրաններին հաշիվ չը կար։ Սասնա ծռեր ◆ Մըսրա թգավոր ելել է, եկել, / Եկել, մեր դաշտին բանակ է զարկել. / Թիվ կա աստղերին, թիվ չկա զորքին... / Վա՜յ մեր արևին, վայ մեր աշխարքին։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Տեհավ երկնքի աստղերին համբարք կա, մենակ դրա էկած ղոշընին համբարք չկա։ Գյուլշանի հեքիաթը ◆ Տեսավ՝ աստղին հըսաբ կա, խոշունին [«զորքին»] հըսաբ չկա: Սասնա ծռեր ◆ Ծովու ավազին խեսաբ [«հաշիվ»] կըեր, / Էրկուց աստղին խեսաբ կըեր... / Խեծլին [«հեծյալին»] խեսաբ չկըեր: ն.տ. ◆ Իրիշկեց [«նայեց»], տեսավ ի՜նչ,- / Քանի մ'աստղ քրկինք կա, / Անցկուն չադըր [«այնքան վրան»] զարկի Լոռա դաշտ։ ն.տ ◆ Մե ղոշունմ [«զորք»] գուքա օր [«որ»], աստղին համբրանք կա՝ էնոնց չկա: Թափագյոզի հեքիաթը
-
