((խսկց․) երդում է (ի հաստատուն աստվածի) ◆ -Օ՜ֆ, տիրուհի, Աստված վկա, / էլ չենք կարող մենք խմել։ Հովհաննես Թումանյան◆ Աստված վկա․․․ աշխրքի վրա մարդ չունիմ։ ◆ Աստվաձ վկա, սիրտս էրից ջեյրանի նըման ման գալըտ։ (Սայաթ-Նովա)◆ - Ես բառացի պատմում եմ այն, ինչ որ խոսել ենք, Աստված է վկա։ Ն-Դ ◆ - Իսկ եթե չերգես, վկա է ալլահն, / Չորս զավակիդ էլ ցըցի կհանեմ։ (Ավետիք Իսահակյան)◆ - Իրավ կ՚ըսեմ, Աստված վեր վկա։ (Հակոբ Մնձուրի)◆ Կսպանեմ, Աստծու մեծ անունը վկա։ Դերենիկ Դեմիրճյան◆ - Հիմի խանչալը փորդ կկոխեմ, Աստծու մի անունը վկա է, հա՜ա՜ա։ (Նար-Դոս)◆ -Ո՛չ, ես չե՜մ կարող, Հարունյա՛ն․․․ երկինքը վկա չե՜մ կարող։ Ն-Դ ◆ -Աստված շահադ ըլի, որ դու ըլիս նմ որդին, ես ըլիմ քու հերը։
ճիշտ՝ հաստատ է ◆ Բայց մենք, աստված վկա, այնքան մեծ չենք, / Մեղավոր են միայն Ստալինագրադն ու Կերչը։ ◆ «Աստված վկա, վարժապետը քու խոսքը չի կոտրել»։ Համ ◆ - Բայց վկա է Աստված, քեզ կխաբի։ ԱլՇ ◆ - Երկինքը վկա, այդ խոսքերը ծիծաղելի են քո բերնում։ (Նար-Դոս)◆ Որքա՜ն գուրգուրանք և որքա՜ն գորով / -Երկինքը վկա - /Հոսեցուց սրտին աղբյուրեն հորդուն գիշերներ անքու։ Մուշեղ Իշխան◆ Վատ է վատ, վատ է, ալլահը վկա։ ԱՀովս
