արտացոլման տեսություն

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [ɑɾtɑt͡sʰɔlmɑn tɛsutʰˈjun]

Բացատրություն

1. (հոգեբ.) հիմնականում Վ. Ի. Լենինի աշխատություններում մշակված ու ձևակերպված փիլիսոփայական տեսություն, ըստ որի հոգեկանը մարդուց անկախ, օբյեկտիվորեն գոյություն ունեցող աշխարհի արտացոլումն է զգայարանների օգնությամբ

Թարգմանություն

• ռուսերեն՝ теория отражения (ru) ‎(teorija otraženija)

Աղբյուրներ

• Ա․ Ա․ Նալչաջյան, Հոգեբանական բառարան («Լույս» հրատարակչություն), Երևան, 1984 — 240 էջ։
• Մ․Մ․ Ռոզենտալի, Փիլիսոփայական բառարան (Հայաստան), Երևան, 1975 — 468 էջ։