բառարմատ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑrɑɾˈmɑt]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բա•ռար•մատ
Ստուգաբանություն
խմբագրելԳոյական
- (լեզվբ․) բառի հիմնական իմաստն արտահայտող մասը, որ այլևս իմաստավոր բաղադրիչների չի բաժանվում, բառի արմատը ◆ Բառարմատը կարող է մասնիկի կամ ածանցի վերածվել։
Հոմանիշներ
խմբագրել- արմատ, հիմնական ձևույթ (բառի ընդանուր, նախնական, հիմնական իմաստն արտահայտող արմատական մաս)
Արտահայտություններ
խմբագրել| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։