բնաքար
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bnɑˈkʰɑɾ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բ(ը)•նա•քար
Ստուգաբանություն
խմբագրելԳոյական
- իբրև շինանյութ ծառայող բնական (ոչ արհեստական) քար
Հոմանիշներ
խմբագրել- ապառաժ, վեմ (խոշոր)
- մանրախիճ, խիճ, կոպիճ, խճաքար (մանր)
- սալ, սալաքար (սալահատակի)
- վիրգ բաբանաքար (բաբանով նետելու) (պատմ․)
- պարսաքար (պարսատիկի) (պատմ․)
- տապանքար, դամբանաքար, գերեզմանաքար, շիրմաքար (շիրիմի)
- կայծքար, գայլախազ (կայծհանի)
- երկնքար (աղորիքի), ներքնակ (աղորիքի տակի), վերնակ (վրայինը)
- հեսան, հեսանաքար (սրելու)
- լեսան (տրորելու)
- կշռաքար (կշեռքի)
- ակ, ակնքար, ակնաքար, ադամանդ, գոհար, զմրուխտ, շափյուղա, սուտակ, ալմաստ (թանկարժեք)
- որձաքար, հատաքար, սնպաճիտ, զմռնիտ (կարծր)
- փխար, փխրաքար, տուֆ, տուփ, տոփ (կակուղ)
- շինաքար
- փորձաքար, սմբատակ (ոսկի, արծաթ փորձելու)
- լեփ, տափաքար (խաղի կլոր տափարակ)
- խիպար (պատի ծերփերը խցելու, մանր)
- խաղաքար (շախմատի, տամայի)
- սահմանաքար, կոպար (սահմանի)
- լողքար (տանիքը հարթելու)
- եզնակ (հորի եղերքի)
- փամփշտաքար (միզափամփուշտի)
- երկնքար, օդաքար, շանթաքար, շողաձիգ, երկասպաթ
- հաճար, քարանյութ (հնում որպես դեղ)
- տե´ս պինդ, կարծր
- տե´ս անզգա, անգութ
Արտահայտություններ
խմբագրել| Բաղադրյալ բառեր | |
Թարգմանություններ
խմբագրելԹարգմանություն
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։