(խսկց․) սուսուփուս, հլու կեցվածք որդեգրել ◆ - Դուք պիտի ձեր իրավունքները պաշտպանեք։ Եթե գլուխներս կախենք, մեզ չեն էլ հանդուրժի դժբախտաբար։ «TV-ալիք»◆ Ես էն էրկան ի՜նչ ըսեմ, որ գլուխը ծռեր՝ կ’աշխատի։ Համաստեղ◆ Պարոն Արսեն Մաշտոցյանն այլևս չունենալով նորից նրան տեսնելու, գլուխը քաշ գցած ետ դարձավ։ (Մուրացան)◆ - Գլուխս քաշ քցեմ, ինչ ուզեք՝ տամ։ (Պերճ Պռոշյան)◆ - Վե՞րջը․․․ վերջը․․․ գլուխդ քա՛շ ձգիր, ու զա՛րկ գերանդիդ։ ԱՀ․
(հզվդ․) լուռ, խեղճացած կամ մտահոգ կեցվածք ընդունել ◆ Խոնարհում է գլուխը ներքև, Անխոս վիշտ է հայտվում ու պատիվ։ Եղիշե Չարենց◆ Ամենքն սկսեցին ուշադիր նայել «գրպանահատ» գրողին, բայց նա, լուռ կախ էր գցել գլուխը։ Միջնակարգ դպրոցի տարբեր տարիների ընթերցարաններ◆ Քանի լեզուդ կարճացնես, գլուխդ կախ անես, ուսերիդ կնստին։ (Խաչատուր Աբովյան)◆ Էլ փիլիսոփեն բոլորի միջումն, Գլուխը քաշ արել՝ ականջ էր դնում։ ն ◆ Տակավին գլուխը քարշ գցած, մատնելով խաղում էր խոտերի հետ, աշխատելով ցրվել իր սրտի ամբոխմունքը։ (Րաֆֆի)◆ Ահա շվարախ, Գլուխս ծռած, Ես էլ եմ նայում, Քո ճամբեն պահում։ Հովհաննես Թումանյան◆ Կոմիտասը մարդկանց կոչ էր անում չհակել գլուխները։ Նա կոչ էր անում գլուխները վեր բարձրացնել։ «Եր․» ◆ Մտազբաղ, գլուխը թեքած․․․ Ստեփանը գնում է Ցեկա։ Եղիշե Չարենց◆ Դառը-տխուր, գլուխը կախ քցած ավից [«որսից»] էկավ տուն։
ամոթխածություն հանդես բերել․ ամաչել ◆ Կոլտնտեսականների այրող հայցքների տակ նրանք գլուխները կախել են։ «ՍՀ» ◆ Գլուխն անգամ չի խոնարհում, Չի կարմրում գեթ մի վայրկյան։ Հովհաննես Շիրազ◆ Ամբողջ ժողովրդի առջև կարմրում են այսօր երկուսը, կարմրում են ու հակում գլուխները։ «ՍՀ»
