գլուխն առնել

Գլուխն առնել 1

1. ճանապարհ ընկնելու ևն․ քայլ կատարել ◆ Կառնի իր գլուխը կգնա Թիֆլիսներում, քաղաքներում մի տեղ կաշխատի, կապրի։ (Հրանտ Մաթևոսյան) ◆ «Կե՛ր ու գլուխըդ ա՛ռ, փախչինք սրանցից»։ (Խաչատուր Աբովյան) ◆ —Հիմա զիս մինակ թողլով, գլուխդ կ'առնես թատրոն կ'երթաս։ Հակոբ Պարոնյան ◆ Նժույգը ձիապանին ձեռքեն պրծելով դեպի Բաբելոնի դաշտերը գլուխն առել փախեր է։ w:Վոլտեր ◆ —Դուք երկուսով իրար․․․ տղամարդու նման ասացեք, ես էլ գլուխս վերցնեմ մի տեղ կորչեմ։ Գրիգոր Բալասանյան ◆ Չեք ուզե՝ գլուխս շիտկեմ կերթամ Նաբաթ։ ◆ Չեր էլ կարծում ոչ ոք, որ նա գլուխը վեր կալած՝ գնում է կորչելու։ (Ղազարոս Աղայան) ◆ «Դե, ա՛ կնեգյ, եկ կլոխ եր օնինքյ քյինիքյ»։
2. դեպի մի տեղ ուղղվել ◆ Ու չանիծելու համար իր մեկ հատիկը, գլուխը առավ աղջիկներուն տունը։ Հակոբ Օշական

◆ —Գարշելի է մեր իրականությունը, զզվելի, չար մարդկանցով լիքն է․ քիչ է մնում, որ մարդ գլուխն առնի, երթա՜, կորչի ու կորչի։ (Ավետիք Իսահակյան) ◆ —Ինծի նայե՛, էյիր [«եթե»] աս ալ պալըխճի [բալըխջի, «ձկնորս»] ընելու էլլաս նե [«եթե»], կլոխս կ'առնեմ կ երթամ չոճուխիս [չորջուխիս, «զավկիս»] հետ։ Եր

1. մեկուսանալ, ինքն իր գլխի մնալ ◆ Գլուխներս առնենք, այսպես նստենք քարին,/ Տեսնենք, թե մեր գլխին ի՞նչ ես բերում։ Համո Սահյան

Գլուխն առնել 2

1. տարածվել-իրեն ենթարկել ◆ —Էս անտերի քամին էլ ո՞րտեղից սար ու ձոր գլուխն առավ։ (Պերճ Պռոշյան)

Գլուխն առնել 3

1. գինովցանել ◆ Գինին գլուխն առել է։ Վահագն Դավթյան

Գլուխն առնել 4

1. վրան վերվնել ◆ —Կերթամ, որ ոչ ոքի մեղքի տակ չընկնեմ։ Դու էլ ինձանից հետո ոչ մեկի մեղքը գլուխդ չառնես։ Խաչիկ Դաշտենց

Աղբյուրներ

1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։