գյուգյում
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ գյու•գյում
- Մուշ՝ պղնձե նեղաբերան սափոր, ջրաման ◆ Ամեն մարդ իրա գյուգյումն էր պահում։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Նրա ամեն մի ծառի տակին մի գյուգյում ոսկի ա փորած։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Ախպուրի մոտ տեսա կյարմիր շորեր կեցած այանները, ջայելը, պառավ օշանակները գյուգյումները ուսներին տիրած ճյուր ան կըրում։ ԽԱԹ
Արտահայտություններ
խմբագրել- Ջավախք՝ գյուգյում ծաղիկ - ծաղկի տեսակ, փուշ ծաղիկ ◆ Դաշտերում... լինում են հետևյալ ծաղիկները՝ անթառամ, փուշ կամ գյուգյում ծաղիկ։ Աշոտ Հովհաննիսյան
Աղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։