այլայլվել (վախից և այլն) ◆ Տիգրանը...հանկարծ նայեց դիմացի պատին ու գույնը գցեց. - Տղերք, պատը փլվում է։ «Ավանգարդ»◆ Հայր Մարդպետը, գույնը գցած...կյանքում առաջին անգամ, սարսափ էր զգում արքայի վշտից ու զայրույթից։ Պերճ Զեյթունցյան◆ Մի մարդ երեսի գույնը նետած՝ անց է կենում շտապ-շտապ, բռունցքը սղմելով և պռոշները կծոտելով։ (Ղազարոս Աղայան)◆ Պրո ֆ.-Դոկտ. Սարգսի դեմքին գույնը նետեց: Սիմ ◆ Երիտասարդը արագությամբ աչքի անց[ը]րեց բոլոր գրվածքը և զայրույթից գույնը նետեց: (Մուրացան)◆ - Թա՛թոս, լա՛ո, դու հ'որի՞ն [«ինչո՞ւ»] իս գնդի [«գույնդ] թալի: Թանթոռո ◆ Հանազի գույնը գնաց, անսովոր մի վախ սեղմեց նրա սիրտը։ Սերո Խանզադյան◆ Օրվա մի օրը հուրիքն էկան, տեհան որ տղի ռանգը քցած ա: Արդար թաքավոր ◆ - Էս սհաթիս ճամփին վուր իմացավ (բարաթի հայտվնիլը), տանգ ռունգը գնաց խղճինը։ Գաբրիել Սունդուկյան◆ - Ռանգ - մռանգդ հենց [«այնպես»] գցեցիր, շշկլվեցիր, կասես մարդ էիր սպանել։ Մաթևոս Դարբինյան◆ - Մի իրեքն էլ խաշիլ տու բեր։ Տենամ սարկավագիս ռանգ ըռուշը գնաց: (Մուրացան)◆ Իրիկնկա գույնը թռավ, սիրտը վախից թև առավ։ (Ավետիք Իսահակյան)◆ Արությունի երեսի գույնը թռավ սաստիկ ուրախանալուցը։ (Ղազարոս Աղայան)◆ Շորագյալցաին գույնը թռցրած Համբոյի ոտներին էր նայում կամ երեսին։ Հովհաննես Թումանյան◆ - Այ տղա...ռանգդ... խի՞ ես թռցրել, չըլի՞ էն անզգամն էկել ա։ Արդար թաքավոր ◆ Սաքոն ականջ դրեց բանալու ծակովը, լսեց և գույնը տվեց: (Պերճ Պռոշյան)◆ Երեսիդ գույնը չկա...: Սկեսուրը որ տեսնի, սիրտը կճաքի։ Ն-Դ ◆ - Ըսել է թե՝ քու խելքդ ավելի խելոք է երեսիդ գույնը, արդեն փախավ: Լևոն Շանթ◆ Պարոն Օհանյանը սրբեց ուսումնական ճակատից կաթող քրտինքը։ Երեսին բոլորովին գույն չէր մնացել: Սուրմ
գունատվել ◆ - Բա էդ ընչի՞ ես գույնդ գցել... Հիվա՞նդ ես։ Վրթանես Փափազյան◆ - Մինե՛, դուն հիվա՛նդ ես, ի՞նչ է պատահեր. - բացագանչեց տղան տարտամ նախազգացումով մը ինքն ալ գույնը թռցընելով: Լևոն Շանթ◆ «Երեսը գույն չկար...քիչ մը նիհարկեկ, խոշոր աչքերով»։ Լևոն Բաշալյան◆ Երեսին գույն չէր մնացել, այ քան տխուր էր, այնքան մաշվել էր։ (Րաֆֆի)◆ - Երեսդ գույն չէր մնացեր...հեռուեն կարծեցի թե հիվանդ ես։ Շահան Շահնուր◆ - Ա՛յ որդի, ինչ ա պատահե քեզ, խի՞ ես կիսաջան էլե, ռանգ-մռանգդ քցե: Ջիգյարով քիր ◆ Ռանգ - մռանգները թռած, սփրթնած՝ էկան մեռելի պես։ (Խաչատուր Աբովյան)
