դաբաթուխ
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ դա•բա•թուխ
- Նոր Ջուղա՝ կոպիտ, լայն ու գեր դեմքով՝ տգեղ ◆ Էդ աղջիկը փոքր ժամանակ շատ դափաթուխ էր, հիմա լավ սիրունացել է։ (Վաղարշակ Տեր-Սուքիասյան)
- (փխբ․) տհաճ, վանող (մարդու մասին) ◆ Էդ մի դափաթուխ մարդ է, դրանից բան մի սպասեք։ (Վաղարշակ Տեր-Սուքիասյան)
Արտահայտություններ
խմբագրելԱղբյուրներ
խմբագրել- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։