դաբուր-դաբուր

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ դա•բուր-դա•բուր 

1. հին խաղ. սենյակում խաղացողները շուրջանակի նստում են հատակի վրա, իրար մոտ ◆ Պարագլուխը ասում է «Դաբուր» և աջ ջեռքի բռունցքով խփում է հատակին. նույնը կրկնում և անում են բոլորը։ ◆ Ապա պարագլուխն ասում է «Դաբուր» և ձախ բռունցքն է խփում հատակին։ ◆ Խաղացողները կրկնում են։ ◆ Հետո պարագլուխը ձեռները հատակից վերցնելով՝ ծափ է տալիս՝ երգելով «Շափուր շափուր...» կամ «Շախկուր-շախկուր», նույնը անում են խաղացողները, ծափի ժամանակ պարագլուխը հանկարծ հրամայում է «դարձի կպուր»... և ամեն ասելիս՝ դեպի աջ կամ դեպի ձախ դառնալով խփում է հարևանի ուսին, նույնը անում են բոլոր խաղացողները՝ շրջանաձև իրար խփելով մեկ դեպ աջ, մեկ դեպ ձախ։ ◆ Պարագլուխն ընդհատում է աջը հատակին խփելով և ասելով և ասելով «դաբուր» և այլն։ ◆ Խաղացողները պետք է ճշտիվ և ժամանակին կատարեն պարագլխի պատվերները։ (Ստեփանոս Մալխասյանց)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։