Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ դուշ•կուն 

  1. Ղարաբաղ՝
  2. Տանջված, տառապած (ֆիզիկապես կամ հոգեպես)։ ◆ Էս իմ դուշկուն յարիս դուն ցավից թափես (Ահ)։ ◆ Սևակոլոլ և դուշկուն ապրես (Ահ)։
  3. Դուշկուն ընկնել, հյուծվել, առողջական վիճակը ծայրահեղորեն վատանալ։

Աղբյուրներ

խմբագրել
  • Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։