եզերք
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [jɛˈzɛɾkʰ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ե•զերք
Ստուգաբանություն խմբագրել
Գոյական
- ջրային տարածության եզր, ափ ◆ Ափերից դուրս գալով գետը հեղեղում էր եզերքը, քանդում էր թույլ կամուրջները։ (Ակսել Բակունց)
- որևէ բանի ծայրային կամ կողքային շերտը, եզրաշերտ, եզր
- ծայր, վերջ, սահման ◆ Խառնվեց աշախրհը իրար եզերքից եզերք: Եղիշե Չարենց
- զգեստի փեշ, քղանցք ◆ Նրա մի բռունցքի մեջ սեղմած էր վերմակի ծայրը, մյուսի մեջ շապիկի եզերքը: (Շիրվանզադե)
- (փխբ․) կողմ, շրջան ◆ Քամին դարմանը խլելով, տանում փռում էր կալի եզերքին: (Մուրացան) ◆ Կար և սպիտակ թերթ, որի եզերքը ծաղկագրել էր վանքի դիվանատան ծաղկարարը։ (Ակսել Բակունց) ◆ Այդ եզերքների սոխակները համբավավոր էին ամբողջ Ռուսիայում։ (Հրաչյա Քոչար)
- (փխբ․) վայր, երկիր ◆ Մեր հայրենի եզերքում մենք պիտի հնարավորություն ունենանք ըստեղծելու մեր կուլտուրան։ Եղիշե Չարենց ◆ Հայրենի եզերքի քնարերգուն (Թումանյանի մասին)։ (Արսեն Տերտերյան)
- (լեզվբ․) տե՛ս վերջավորություն
Հոմանիշներ խմբագրել
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։