Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ազ•լըմ

Ղարաբաղ, Ղազախ, Հավարիկ, Ուրմիա, Նոր Նախիջևան, Ամասիա, Արաբկիր, Վան, Մոկս՝ շատ ճարպիկ, համարձակ, ամեն ինչ ձեռքից եկող (մարդ) ◆ Մեր զալում լակոտը (Միկիտան Սաքոն) մոր կոճակ կտրող է եղել։ (Պերճ Պռոշյան)
դաժան, անագորյուն, անգութ մարդ ◆ Խոսքը արյուն, գործը արյուն, մի զալում ու զոռբա խունխար։ (Ավետիք Իսահակյան) 11
կատաղի, մոլեգին ◆ (Սաքոն) ձեն արավ կանչեց զալում շներին։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Մ' էրթար, կ'ասի ախչիկ,, տու սաղ չես տառնա, դև Գորգոչան զլըմ գազանի, ինոր մախ չըկա։ (Գարեգին Սրվանձտյան)
շատ չափազանց Կաղապար:օն
ուժեղ, սաստիկ ◆ Զալում ցուրտ։

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։