զպռտուկ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ զ(ը)•պ(ը)ռ•տուկ 

զպռտուկ 1

1. Արարատյան, Պոլիս, Կարին՝ անհամ, անսնունդ, ջրիկ (կերակուրի մասին) ◆ Խաշն ուտելու բան չէր, զպռտուկ էր։ Սահակ Ամատունի
2. Արարատյան, Կարին, Ջավախք՝ թույլ, ջրային մասը շատ ◆ Բերեց զպռտուկ գինին կապեց, մեր ջանին։ Սահակ Ամատունի
3. Կարին, Դերսիմ՝ (փխբ․) խենթ ու խելառ անխելք (մարդ)

զպռտուկ 2

1. Պոլիս, Պարտիզակ՝ մանր կարկուտ ◆ Անձրևով զպռտուք ըսկըսավ գալ։ (Հ․Տեր-Հակոբյան)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։