թալաշ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ թա•լաշ 

1. Թբիլիսի, Ղարաբաղ, Գանձակ՝ քարից, փայտից պոկված բարակ շերտ, կտոր ◆ Թլաշ թլաշ վեր ա կենում էս քարը։ (Ձեռագիր) ◆ Դոն մը շինիմ գու, թալաշ թափիլ չի։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
2. Հավարիկ՝ ձկան բարակ շերտ, կտոր
3. Ղարաբաղ, Գանձակ՝ շերտ֊շերտ կտրտած ու թիթեղյա վառարանի վրա խորոված կարտոֆիլ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ թա•լաշ 

1. Համշեն՝ մտահոգություն, տխրություն, նեղություն ◆ Մենք ոչ դարդ ունենք, ոչ թալաշ, մեր դարդն ու թալաշը դու իս։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

Արտահայտություններ

1. թալաշ քաշել ֊ նեղվել, տխրել ◆ ֊Դե՛, ախպրտանք․․․ խորպան իմ ձըզի ես ձըր փարեն կիտամ, ըկի թալաշ մի քաշեք։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
2. թալաշ էնել ֊ մտածել, մտահոգվել ◆ ԴՈւ հլա տուն չհասած՝ կորուստդ բերեն կուտան, հեչ թալաշ մի էնի։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու) ◆ Կըսե․ ֊ Ախչի, դու թալաշ մի էնէ, ես ընկեր ունիմ։ Կէրթանք քու ախպըրտանքը կը խըլըսցունք։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
3. թալաշ քաշել ֊ նեղություն կրել ◆ Արի, արի դու էս գիշեր պինդ պառկի քնի, աստուծ օղորմած է, դու սըկի թալաշ մի քաշե։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։