թառել
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [tʰɑˈrɛl]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ թա•ռել
Ստուգաբանություն
խմբագրելԲայ
- թառի վրա նստել, տեղավորվել ◆ Ու հանկարծ այդ հավքը թառեց նրա ուսին։ (Ակսել Բակունց) ◆ Չեմ թողնի այդ մանկան վրա անգամ թիթեռը թառի: Սարմեն ◆ Թառի վրա թառած էր աքաղաղը իր հարեմը շուրջը հավաքած։ (Րաֆֆի) ◆ Ձեռքերն, ասես խրտնելով՝ վեր թևարկում, հետո կարծես ապահովված՝ ես են գալիս թառում, սրտին։ Պարույր Սևակ ◆ Այս շենքի վրա՝ ամպերն են թառել, քնել է քամին։ Եղիշե Չարենց
- (փխբ․) բարձր տեղում նստել՝ կանգնել (մարդու մասին) ◆ Հեյ, քաջ Թաթուլ, կանչեց շահը, Անմա՞հ էիր քեզ կարծում, Եկ, բերել եմ ես քո մահը, Ի՞նչ ես թառել ամրոցում։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Ես թառել եմ իմ դիտանոցում։ (Մուրացան)
- նստել բարձրադիր տեղում (ծառի, լեռան և այլն)
- գտնվել, տեղավորված լինել, տեղ դնել ◆ Լեռնալանջին թառել էր հնամենի վանքը։ ◆ Դիմացը լեռն է սրագագաթ. որի այն խոժոռ գագաթին թառել է վանքը որպես արծիվ։ Եղիշե Չարենց ◆ Սեդոն կը տեսներ, թե ինչպես գիշերը թառելու կուգար բնության էն վայրի բունին մեջ։ Ռուբեն Զարդարյան ◆ Խաղաղությունը կթառեր թռչունների վրա։ Ռուբեն Զարդարյան
- (բնստ․) (հզվդ․) իջնելով նստել մի տեղում, վայրէջք կատարել
- (փխբ․) իջնել, փռվել, տարածվել (խավարի, մպերի մասին և այլն)
- Սեբաստիա՝ (փխբ․) մեկի օձիքը բռնել՝ բաց չթողնել
Հոմանիշներ
խմբագրել- նսռել, հանգնչել, բարձել, կումարել (գվռ.), թառ լինել
Արտահայտություններ
խմբագրել| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։