թարիֆ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ թա•րիֆ 

1. Թբիլիսի, Ղարաբաղ, Նոր Բայազետ, Նոր Նախիջևան, Կարին, Շամախի, Համշեն՝ գովք, մեծարանք ◆ Թարիփըտ դավթար եմ արի, փիլ պիտի, որ գիրքն տանե։ (Սայաթ-Նովա)
2. Թբիլիսի, Չարմահալ՝ պատմություն, զրույց, հեքիաթ
3. գովք անող, գովաբանող ◆ Գուզիմ բերանս բաց անիմ, գովքըտ ասիմ թարիփի պես։ (Սայաթ-Նովա)

• թարիֆ՝ թարիփ անել՝ էնել՝ ընել

1. գովել, գովերգել ◆ Ես Ջիլավանց Զաքարն եմ լոռեցի, քո թարիփը արի , քեզ գովեցի։ Ահ
2. Բասեն՝ պատմել, ասել, հաղորդել ◆ Շատ բան կա ասելու, շատ բան կա թարիֆ անելու։ (Գարեգին Սևունց) ◆ Ախչիկը թարիֆ կէնե, կըսե,- ես ֆիլանքյասին հարսն եմ...հազներըս հանին, ընձի ձգին ցածր։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Գիշեր Պետրոս աղայի կնիկ թոմար էղելութունը թարիֆ եր արեր աղջկան։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
3. Ախալցխա՝ հանձնարարել, պատվիրել ◆ Էս մարդը ծառային թարիֆ էրավ, թը դու էս տղին գլոխը կաղաս։ (Ձեռագիր)
4. Համշեն՝ նշմարել, նկատել,
5. Բաղեշ, Բասեն՝ բացատրել

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։