Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ թում•բան

Դասական ուղղագրութեամբ՝ թումբան

Ստուգաբանություն

Փոխառություն իրանական աղբյուրից․ հմմտ․ պարսկերեն تنبان (tonbân), توبان‎ (tôbân), արաբերեն تُبَّان‎ (tubbān), օսմաներեն طومان‎ (tuman)

تن‎ (tan, «մարմին») +‎ ـبان‎ (-bân, «-պահող»)

Արարատյան, Ղարաբաղ, Կարին, Խոտուրջուր, Չարմահալ, Մոկս, Մուշ, Սասուն՝ Կաղապար:զնգ Կաղապար:Խզ վարտիք, ոտաշոր, փոխան ◆ Ներս մտավ (Վարսոն) իր լայն փեշերի ու մինչև ոտքերն իջնող թումբանչի հետ բերելով դրսի զովը։ (Հրաչյա Քոչար) ◆ Ջադի ղառին կէրթա թագավորին, օր իր կշռանքով օսկի առնե Իրեն թումբանը քար կը լցե, կէրթա նստի կը կշեռքի թաթը։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Երեխայի թմբանը կեղտոտ է, հանիր։ (Վաղարշակ Տեր-Սուքիասյան)
Կաղապար:Մշ Կաղապար:Կր անդրավարտիք, շալվար ◆ Հռչակավոր էին նրա․․․ ծոպավոր աբան, կապույտ անդրավարտիքը, որին նա ժանգառի թումբ էր ասում։ Խաչիկ Դաշտենց ◆ Պարեկի շալե թումբանն․․․ փռփռում է։ Պարույր Սևակ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։