թուրա

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ թու•րա 

1. Սեբաստիա, Վան՝ ոլորած չվան՝ թաշկինակ և այլն, որով խաղի մեջ խփում են իրար ◆ Ասոնք նայե որ, մեծ եռ մը կլորաձև գծեր են, մեկը ներս,՝ մեկելոնք՝ դուրս, ամենի ձեռքն ալ թուրա կա, կը զարնեն ներս կեցողին, իսկ նա եռի կենտրոնը կդառնա և որ իր թուրան զարնե, ինքն կազատի, զարնվողն ներս կը մտնե տարոց, կամ չվանոցիկ կըսին այս խաղին։ (Գարեգին Սրվանձտյան)
2. իբրև չափ գործածվող աման, կոտ ◆ Թեթև քարով կշռել, կարճ կանգունով չափել, փոքրիկ թուրայով (քոռով) տալ, մեծով առնել՝ էին միակ վաստակության աղբյուրները ն րա առևտուրի մեջ։ (Րաֆֆի)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։