ժահր
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [ʒɑhɾ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ ժահր
վանկեր՝ ժա•հ(ը)ր
Ստուգաբանություն խմբագրել
Փոխառություն իրանական աղբյուրից. հմմտ. պարսկերեն zahr, քրդերեն žāhr «թույն»։
Գոյական
- գարշահոտ թարախ ◆ Ու մեր արյունի ժահրեն նեխեցյալ սրբություններու ծույլ գունտն երկնավոր։ ◆ Աստղերն են պղծում տռպանքով ժահրի: (Ավետիք Իսահակյան)
- (հնց․) թույն, մահադեղ ◆ Ժահրերով թունավորում են երգը բլբուլի։ ◆ Թող հոսի թույն մ'ոխության ու Թեյմզի, Հռենոսի, Վոլգայի ափերն ամբողջ լեցնե ժահր սևցնե։ (Դանիել Վարուժան)
- կեղտ, ապականություն, աղտեղություն ◆ Ժահրի մեջ են ապրում սրանք-, մտածում էր Մանուչել Մարդանին։ ◆ Դանթեի «Դժոխքում» այնքան ցավ չի նկարագրված, ինչքան ժահրով ողողված Թեհրանի այդ թաղերում։ (Գարեգին Սևունց)
- (փխբ․) մաղձ, դառնություն, բարկություն, թունոտություն ◆ Կատաղության առջի ժահրը չունի ալ։ ◆ Դառնացած սրտին ժահրը քիչ մը թափելե հետո մարդը ներս կերթա։ Առ
- (փխբ․) մոլություն, ախտ ◆ Ինքն ուսանողաց արվարձանին խռովահույզ ու խառնագնաց կյանքը միայն կուսումնասիրեր իր անձին վրա՝ իր մարմնույն մեջ ներմուծելով… ապականյալ երիտասարդության ժահրը։ (Գրիգոր Զոհրապ)
Հոմանիշներ խմբագրել
- թարախ
- ապականություն
- մաղձ
- դառնություն
- թույն
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։