Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ժ(ը)ղ•լել

Նոր Բայազետ, Հավարիկ, Կարին, Մուշ, Սասուն, Վան՝ ասել-խոսել, զրուցել, զրույց անել, զրուցելով ժամանակ անցկացնել ◆ Ես թագավորի տղեն եմ, լուսւն գիկաս քաղաք ... փշու մե կը ժղլինք: (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Գեղին երեք հասուկ աղջիկներ գնացին բանջար ու ծաղկունք քաղելու, նստան ու կը ժըղլեն: (Գարեգին Սրվանձտյան)
մի կերպ տնավորվել՝ ապրել ◆ Էս փոքրիկ քողտիկը առանք, ժղլեցինք: (Ձեռագիր)
մի բանով տարվել
մի բանով զբաղվել ◆ Ես կերթամ հաճութենի, իմ կնիկ կմնա մինակ, բաղի, բախչի հետ կժըղլի, հար ես դառնամ գամ։ (Ձեռագիր)
Կարին՝ խորհրդածել, մտածել, մտմտալ

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։