ժպտուն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [ʒptun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ժ(ը)պ•տուն
Ստուգաբանություն
խմբագրելԱծական
- ժպիտ արտահայտող, ժպիտով պատված, ժպիտի արտահայտություն ունեցող ◆ Ի՜նչ լավն էր էն աղջիկը, ի՜նչ լավն էին նրա ժպտուն, զվարթ աչքերը: Հովհաննես Թումանյան ◆ Եվ նրանց երևալը, մանավանդ պրիմադոննայի ժպտուն գեղեցկությունը` կրքերը մեղմացրին: (Շիրվանզադե)
- ժպտացող, ժպտադեմ ◆ Ներսում ժողովվել էին ծառաներ, աղախիններ և անցորդներ, պատշգամբներից կռացել էին ժպտուն և զվարթագին սիրուն աղջիկներ ու պարոններ: Վրթանես Փափազյան
- (փխբ․) պարզ ու վճիտ, ջինջ, մանր ալյակներով ծփացող ◆ Ալիքներն անհոգ ու ժպտուն այնպես, / Վետվերում էին ու թռչում առաջ: Եղիշե Չարենց
- (փխբ․) շողարձակ, լուսապայծառ, լուսավառ ◆ Կապույտ ու ժպտուն երկինքի միջից մեզ նայում է գեղեցիկ Արագածը: (Լեո) ◆ Ժպտուն երկնքի տակ... շարունակվում է նույն կյանքն ու նույն երգը: Հովհաննես Թումանյան
- (փխբ․) գունավառ, վառվռուն ◆ Ժպտուն վերդեր: (Դանիել Վարուժան)
- (փխբ․) գեղեցիկ կանաչապատ, վառ կանաչով ծածկված ◆ Ժպտուն դաշտերը: ◆ Ժպտուն սարերը:
- (մկբ․) ժպտալով ◆ Ժպտուն, որկեփայլ վառվում են քո դեմ աչքերն աղջկա: Եղիշե Չարենց
Հոմանիշներ
խմբագրելԱրտահայտություններ
խմբագրել| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։