Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ի•դի•ո•տիզմ

Ստուգաբանություն

<идиотизм <հուն․ idioteia

հոգեկան թերզարգացածության (օլիգոֆրենիայի) ամենախոր աստիճանը, որի դեպքում բարձրագույն հոգեկան ֆունկցիաներն ու ընդունակությունները գրեթե բացակայում են, հոգեկան տհասություն, ապուշություն ◆ Մի տեսակ իդիոտիզմի մեջ էր ընկել։ (Նար-Դոս)
հիմարություն, տխմարություն

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Ա․ Ա․ Նալչաջյան, Հոգեբանական բառարան («Լույս» հրատարակչություն), Երևան, 1984 — 240 էջ։