Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ իլ•լա•քի

Թբիլիսի՝ մանավանդ, հատկապես ◆ Ես գիտեմ, որ Սոսի պես ... տղա չիկա, իլլաքի նրա հիշատակի ձենը։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ - Այ որդի, - Ասում ա թագավորը, - ախար են ո՞նց բերիլ տամ էդ տղին. իլլաքիմ որ մինուճար ա։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Լոխ էլ օզումըն, թե սաղ-սաղ մարթ կոլ տան, իլլաքտում մեր Շուտվա Ղալումը։ (Խաթաբալա) ◆ Պառավը շատ ուրախացավ Սիմիզարի ազատվելու վրա, իլլահի օր լսեց, թե իրար էլ պիտի հետները տանեն մոր պես պահեն։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Իլայիմ դուն... չիս գիդի, վունց ժաժ գաս։ (Գարեգին Սևունց)

Աղբյուրներ խմբագրել

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։