ինքնագո
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [iŋkʰnɑˈɡɔ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ինք•նա•գո
Ստուգաբանություն խմբագրել
Ածական
- ինքն իրեն գոյություն ունեցող, ուրիշից չստեղծված՝ չկերտված, ոչ մեկից ու ոչնչից կախման մեջ չգտնվող, ինքնակա ◆ Ինչպես բնության, նույնպես և կյանքի մեջ ոչինչ բան ինքնագո չէ։ (Րաֆֆի)
- տե՛ս ինքնատիպ
- ինքնավստահ, ինքնապաստան, մեծամիտ, ամբարտավան ◆ Եվ ինքնագոհ ինչպես ամեն հաղթող, նա նայում էր քրոջ և հույս ներշնչում նրան։ Դերենիկ Դեմիրճյան ◆ Գործին անծանոթ մարդիկ եսասեր, իրար ոտքի տակ փորող, անդեմ, ինքնագոհ և ստրկամիտ։ Եղիշե Չարենց
- անկարիք, լիացած գոհ ◆ Կուզեմ տեսնել մեր հային ազատ, ապահով կրթյալ, ինքնագոհ։ Ռափայել Պատկանյան
Հոմանիշներ խմբագրել
- ինքնակա
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։