ինքնալլկանք
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [iŋkʰnɑlːkɑŋkʰ]
վանկեր՝ ինք•նա•լ(ը)լ•կանք
Բառակազմություն խմբագրել
Գոյական
- (նորբ․) ինքն իրեն լլկելը՝ տանջելը՝ չարացնելը ◆ Լռել են թեև հոգու ներսում ապրել են փոթորիկներ, ինքնաքամահրանք, ինքնալլկանք։ Սիլվա Կապուտիկյան
Թարգմանություն
Աղբյուրներ խմբագրել
- Սեդա Էլոյան, Արդի հայերենի նորաբանությունների բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «Հայաստան», 2002 — 492 էջ։