Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ինք•նօ•րի•նա•կութ•յուն

Ստուգաբանություն

ինքնօրինակ լինելը, ինքնօրինակի հատկությունը ◆ Նա խիստ թշնամի էր ամեն տեսակի ինքնօրինակության՝ ասելով, թե ինքնօրինակությունը վատ տոնի մարդկանց հնարքն է։
ինքնատիպ, միայն իրեն բնորոշ հատկություն, առանձնահատկություն, յուրահատկություն

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։