Հայերեն

  • ՄՀԱ՝ [iskɑkɑn bɑɾdutʰˈjun]

Ստուգաբանություն

խմբագրել

Բացատրություն

  1. (լեզվբ․) հայերենում այն բարդ բառը, որի բաղադրիչները (արմատներ կամ որպես այդպիսին գիտակցվող բառեր) չեն պահպանում իրենց բուն իմաստնրը, միասին նոր իմաստ են արտահայտում և նրանց միջև գոյություն ունեցող շարահյուսական հարաբերությունը մթագնված է, այսպես՝ հացթուխ, ջրվեժ, հացագործ, ջրատար

Հոմանիշներ

խմբագրել
  1. իսկական բառաբարդում, իսկական բարդ բառ

Աղբյուրներ

խմբագրել
  • Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։